Adopcja, lepsza? Sprawdzamy.
#1
Hej dziewczyny. Jakiś czas temu pisałam zarys informacyjny nt. adopcji w Polsce. Chciałam skrócony tu wrzucić. Może komuś ta praca pomoże, chociażby uzupełni wiedzę na ten temat. Dane są z ostatnich 3 lat ::) jeśli bibliografia bd wam potrzebna, odnajdę podrzucę :)  kwiatek

1.      Adopcja w Polsce. Problemy osób starających się o adopcję.

W socjologii rodzinnej od zawsze istnieje problem zapewnienia dzieciom osieroconym opieki, która choć częściowo pokrywałaby realne zapotrzebowanie na stworzenie im właściwych warunków do rozwoju i dorastania. Rozwój opieki nad dziećmi osieroconymi w Polsce kształtował się i nadal kształtuje od lat 50 tych ubiegłego wieku. Niestety modelowi polskiemu daleko do ideału -  formy opieki nie zapewniają dzieciom właściwej drogi rozwoju. Obecnie najsprawniej funkcjonują: rodziny zastępcze, rodzinne domy dziecka, rodziny adopcyjne. Adopcja w samym swoim założeniu ma na celu stworzenie dzieciom osieroconym bądź porzuconym atmosfery rodzinnej, która przyczyni się do powstania więzów rodzinnych sprzyjających właściwej socjalizacji dziecka w społeczeństwie. Regulują ją przepisy Rozporządzenia Rady Ministrów z 1979r. - które jest próbą regulacji  przeprowadzania procedur adopcyjnych [w j. prawn. przysposobienie]. Status rodziny adopcyjnej od zastępczej różni się m.in:  formami opieki nad dzieckiem
i udzielanej pomocy materialnej. Tylko rodzinom zastępczym przysługuje pomoc finansowa. Nie ulega wątpliwości, że to adopcja jest najdoskonalszą formą pomocy osieroconym dzieciom.  Zadaniem rodziny adopcyjnej jest stworzenie trwałego, stabilnego środowiska wychowawczego. Podczas kiedy rodzina zastępcza jest ustanowiona na pewien czas w zależności od przyczyn, które doprowadziły do umieszczenia dziecka poza rodziną. Domy opieki powinny być ostatecznością jednak spory procent dzieci nie ma szans na adopcję, dlatego dla nich tworzy się różne rodzaje opieki zastępczej np. rodziny opiekuńcze czy zaprzyjaźnione. Nie stanowią one stałego środowiska dla dzieci pozostających w domach dziecka, z tego też powodu są krytykowane mimo iż te formy opieki powstały z inicjatywy psychologów. Zadaniem takich rodzin jest zabieranie dzieci np. na niedzielę i śwęta. Wśród dzieci rodzi się naturalne przywiązanie do rodziny, mimo że pozostaje ono wychowankiem domu dziecka. Rozbudzenie nadziei
i oczekiwań  bez możliwości ich realizacji nie jest dobrą formą pomocy dziecku.

2.      Prawo i najczęstsze problemy.

Przepisy polskie zakładają, że najważniejsze jest dobro dziecka. Z tego też powodu proces adopcyjny jest bardzo długi i skomplikowany. Niekiedy trwa kilka lat. O przysposobienie mogą się starać małżeństwa lub osoby samotne,   które żeby adoptować dziecko muszą zapewnić mu odpowiednie warunki materialne, mieszkalne, a także możliwość rozwoju i kształcenia się. Lista prawnych wymogów jest bardzo długa, ponadto każdy ośrodek adopcyjny może mieć odrębne wymania co do adoptujących np. małżeństwo,
z przynajmniej 5 letnim stażem, zdrowe, w określonym wieku. Zwykle przychylniej patrzy się na małżenstwa niż osoby samotne. Pierszeństwo w adopcji mają osoby bezdzietne. Przeszkód w imię dobra dziecka jest wiele. Zaakcepowane osoby wypełniają formularz na temat tego jakie dziecko są gotowi przyjąć. Najszczęściej domy znajdują noworodki i dzieci bardzo małe. Starsze znajdują miejsce w rodzinach, które już mają swoje dzieci. Potencjalni rodzice adopcyjni przechodzą od tego momentu długą drogę poczynając od spotkań, szkoleń a kończąc na testach stwierdzających poziom agresji. Małżonkowie są indywidualnie oceniani. To czy spóźniają się na spotkania, nie wyrażają zainteresowania szkoleniem czy rozmową z oceniającym może zaważyć na odrzuceniu potencjalnych rodziców adopcyjnych. Niestety bywa że osoby zainteresowane same rezygnują z powodu długiego oczekiwania na adopcję czy braku akceptacji dla przeszłości dziecka. Jeżeli wszystko pójdzie dobrze i rodzina zostanie zaakceptowana rozpoczyna się proces oczekiwania, z którym wiele osób nie może sobie poradzić. Czeka się na jeden właściwy telefon, który zaważy na całym życiu potencjalnych rodziców. Jeżeli decyzja jest przychylna to sąd ostatecznie decyduje o powstaniu związku przysposobienia. Nawet na tym etapie rodzina jest oceniana przez pracowników ośrodka adopcyjnego poprzez opinię i notatki załączone później do dokumentacji rozprawy.  Przeważnie w wyróżnia się 4 kategorie dzieci kwalifikujących się do rodzin zastępczych, są to: dzieci, których zdrowie psychiczne lub fizyczne wykazuje odchylenia od normy jednak kontakt z nimi jest możliwy; dzieci, których więź prawna i faktyczna z rodziną naturalną nie została całkowicie zerwana (rodzice mają ograniczoną władzę rodzicielską); większość dzieci w wieku powyżej
3 lat; dzieci, które utraciły rodzinę na jakiś czas ( więzienie lub pobyt rodziców za granicą). W Polsce najczęściej zrzekają się praw do dzieci matki znajdujące się w trudnej sytuacji materialnej, matki niepełnoletnie czy rodziny wielodzietne, których nie stać na wychowanie kolejnego dziecka. Drugą w kolejności przyczyną niewywiązywania się z obowiązków rodzicielskich jest alkoholizm obojga lub jednego z rodziców. Inne przyczyny to: śmierć lub choroba, rozwód, nieporozumienia w rodzinie, prostytucja, pobyt w zakładzie karnym. Problemy, które czekają  na przyszłą rodzinę adopcyjną dziecka to przeważnie problemy psychologiczne.  O ile nie jest to kłopotem, gdy wiek dziecka podczas przysposobienia to wiek niemowlęcy, o tyle w przypadku starszych dzieci mogą się pojawić pytania czy problemy natury resocjalizacyjnej. Przykładowo dzieciom, które mają świadomość bycia adoptowanym
o wiele trudniej jest się z ty pogodzić podczas okresu dorastania i buntu. Osoby adoptujące dziecko często zmagają się z problemem bezpłodności i nawet po adpocji ciężko się im pogodzić z tym faktem. Samo zaspokojenie podstawowych potrzeb dziecka nie świadczy automatycznie o życzliwej, pełnej miłości postawie opiekuna. Jest to uwarunkowane subiektywnym stanem psychicznym wyrażającym się głównie w poczuciu braku zainteresowania ze strony rodziców, niespędzaniu z nimi czasu wolnego. Potocznie: dziecko jest pozostawione" samo sobie", mimo iż nic ze strony materialnej nic mu nie brakuje. Często u starszych zaadoptowanych dzieci występują problemy z nauką w szkole, wagarowanie a także wulgarne słownictwo i agresja. Rodzice adopcyjni powinni być gotowi na stawienie temu czoła i nakierowanie dziecka na właściwą drogę. Nie jest to zadanie łatwe ale opiekunowie dokonali przemyślanej decyzji i przebrneli przez gąszcz  formularzy i decyzji i powinni o tym pamiętać  nawet w chwili zwątpienia. Warto dodać, że po zakończeniu procedur adopcyjnych byli wychowankowie domów dziecka i ich rodzice są wizytowani i sprawdzani pod kątem warunków bytowych: jak rodzice radzą sobie w nowej sytuacji, czy dzieci są szczęśliwe, nie są poniżane i dyskryminowane. W Polsce jest około 97 tysięcy sierot. Większość z nich to sieroty społeczne, czyli dzieci, których rodzice żyją, ale z różnych powodów się nimi nie opiekują. Warto zaznaczyć, że funkcje rodzininy adopcyjnej niekiedy różnią się od funkcji rodziny naturalnej. W rodzinach adopcyjnych może dojść do próby ingerencji rodziców biologicznych w funkcjonowanie.  Występuje więc ograniczenie funkcji opiekuńczej ze względu na udział rodziców naturalnych, którym dzieci zostały odebrane. Niewątpliwie rodzina zastępcza jest trudniejszą formą opieki, ponieważ jest narażona na konfrontację stron: byłych rodziców, przysposobionego dziecka i rodziców adopcyjnych.   

Podsumowując. polskie procedury adopcyjne nie należą do łatwych i przejrzystych a przyszli rodzice muszą zmagać się z wieloma trudnościami wpływającymi na odbiór ostatecznej decyzji. Dlatego tez słuszne jest kontynuowanie prac nad jej udoskonaleniem i stwarzaniem takich warunków, które pozwoliłyby rodzicom zastępczym na pełną realizację zadań wychowawczych. 

Błędy też się dla mnie liczą. Nie wykreślam ich ani z życia, ani z pamięci. I nigdy nie winię za nie innych.
Odpowiedz




Użytkownicy przeglądający ten wątek: 1 gości